Asset Publisher
Historia Nadleśnictwa Wieluń
Legenda głosi, iż w roku 1283, książę Władysław Odonicz polując w tutejszych puszczach, napotkał w lesie jelenia z krzyżem między rogami. Dla upamiętnienia tego niezwykłego zdarzenia kazał wybudować najpierw klasztor, a później osadę, którą początkowo nazywano Jeleń, poźniej Wieleń, a dziś jest to Wieluń.
Nadleśnictwo Wieluń z siedzibą w Wieluniu powstało 01.01.1974 r. z połączenia Nadleśnictwa Kraszkowice i Nadleśnictwa Cisowa. Z dniem 01.01.1976 r. w skład Nadleśnictwa Wieluń włączono obręb Czarnożyły z Nadleśnictwa Złoczew oraz obręb Sokolniki z Nadleśnictwa Sokolniki.
Od dnia 01.01.1979 r. w ramach dostosowania granic nadleśnictw do granic województw, ze stanu nadleśnictwa zdjęto obręb Sokolniki oraz leśnictwa Marki i Strojec. Stan taki pozostaje do dnia 01.04.2004, kiedy to w granice terytorialne powraca Leśnictwo Marki (wraz z wcielonym Leśnictwem Strojec), odłączone od Nadleśnictwa Olesno. Leśnictwo Marki powiększa terytorialnie Obręb Cisowa.
Organizatorem nadleśnictwa Wieluń był Bohdan Mórawski, a od dnia 01.10.1992 r. pełni funkcje nadleśniczego mgr inż. Andrzej Pychyński.
Nadleśnictwo Cisowa
Nadleśnictwo utworzone zostało po I wojnie światowej w roku 1921, pod nazwą Nadleśnictwo Rudniki. Przed II Wojną Światową nastąpiła zmiana nazwy na Nadleśnictwo Cisowa, nazwa ta została utrzymana dla dzisiejszego obrębu.
W 1945 r. reaktywowano nadleśnictwo Cisowa z siedzibą w Leśnictwie Marki pod kierownictwem Włodzimierza Jaskólskiego. Pierwszym nadleśniczym do roku 1947 był Kazimierz Desko, następcą jego został inż. Stanisław Pychyński. W latach 1957-1964 funkcje nadleśniczego pełnił inż. Michał Wiliński, ostatnim nadleśniczym do roku 1974 był inż. Stanisław Konarzewski.
Nadleśnictwo Czarnożyły
Nadleśnictwo Czarnożyły zostało utworzone w lutym 1945 r. przez pełnomocnika ALP inż. Stanisława Ojrzyńskiego, z siedziba początkowo w Skrzynnie, a następnie w Ostrówku. Pierwszy nadleśniczy to inż. Stefan Rogulski. Od końca 1952 r. do swojej śmierci w 1957 r. nadleśniczym był Edmund Tarka. Po nim następuje Jan Józefczyk, a od 10.05.1958 r. do dnia włączenia nadleśnictwa w nadleśnictwo Złoczew tj. 17.12.1971 r. Henryk Szczepaniak.
Nadleśnictwo Kraszkowice
Nadleśnictwo Kraszkowice zostało utworzone w lutym 1945 r. z siedzibą w Mierzycach. Pierwszym nadleśniczym został inż. Stanisław Ojrzyński. W 1946 r. nadleśnictwo obejmuje Stanisław Sujecki. W roku 1952 pełni funkcje nadleśniczego Mieczysław Ignatjew. Od 1953 do 1959 r. nadleśniczym jest Marian Łaskawiec. Następcą jego aż do momentu utworzenia Nadleśnictwa Wieluń zostaje Bohdan Mórawski.
Historia gospodarowania w lasach Nadleśnictwa Wieluń
W latach 1945-1950 gospodarka prowadzona była na podstawie tzw. przybliżonej tabeli powierzchni klas wieku drzewostanów, rozmiar użytkowania był zgodny z ustalonym w oparciu o dane ww. tabeli.
Na lata pięćdziesiąte dla lasów ww. nadleśnictw powstały plany gospodarcze prowizorycznego urządzania lasu. W trakcie obowiązywania planów i zgodnie z wówczas obowiązującymi zasadami dużą część pozyskania prowadzono w rębniach gniazdowych, a co za tym idzie odnawiano pod osłoną drzewostanu.
Błędem tamtego okresu było stosowanie rębni gniazdowych w szerokim spektrum siedlisk, nawet na siedliskach borowych, gdzie niepowodzenie odnowienia na gniazdach przyczyniło się do zaniechania stosowania tej rębni.
Kolejne plany urządzania lasu - już definitywnego- zakładały stosowanie rębni gniazdowych i częściowych w znikomym rozmiarze.
Z analizy wykonania planów w latach siedemdziesiątych wynika, iż globalnie wykonano 109% zaprojektowanego użytkowania rębnego. W okresie tym projektowane były przeważnie rębnie zupełne, lecz dokonano z dobrym wynikiem odnowienia pod osłoną ok. 50 ha, co stanowiło 700% planu. Działanie takie wyprzedzało oficjalne zmiany w założeniach gospodarowaniem lasu, a zwłaszcza sposobie użytkowania i inicjowania nowego pokolenia drzew. Zastosowanie w gospodarce leśnej na szeroką skalę rębni złożonych, nacisk na wykorzystywanie naturalnego odnowienia lasu i ciągłość lasu wynikają z założeń "Ustawy o lasach" z 1991 r., która zaistniała dopiero w obecnie obowiązującym "Planie Urządzania Lasu" na okres 01.01.1997 do 31.12.2006 r.
Obecny kształt nadleśnictwa
Nadleśnictwo Wieluń wg stanu na 01.01.2009 r. składa się z 13 leśnictw, zorganizowanych w 3 obręby:
pow. ogólna | 7 480 ha | |
pow. ogólna | 3 059 ha | |
pow. ogólna | 7 194 ha | |
Łącznie powierzchnia Nadleśnictwa: * powierzchnia bez współwłasności |
17 733 ha* |
- Obręb Cisowa
- Obręb Czarnożyły
- Obręb Kraszkowice
Zasięg terytorialny nadleśnictwa wynosi 1463,50 tys. km2, i rozpościera się na obszarze województwa łódzkiego i opolskiego w 5 powiatach - wieluńskim, pajęczańskim, bełchatowskim, wieruszowskim i oleskim.
Większość lasów Nadleśnictwa Wieluń położona jest w VI Krainie Małopolskiej w dzielnicy Sieradzko - Opoczyńskiej, część zaś w Woźnicko-Wieluńskiej. Piękny krajobraz, wraz z licznymi walorami przyrodniczymi, oprócz pasjonatów doceni każdy turysta mogący odwiedzić nasze okolice.
Asset Publisher
Asset Publisher
Rezerwaty
Rezerwaty
Rezerwaty to wydzielone obszary o szczególnych wartościach przyrodniczych, zachowane w stanie naturalnym lub mało zmienionym. Ogranicza się tam gospodarkę leśną. Spośród 1441 rezerwatów, które mamy obecnie w Polsce, 671 to rezerwaty leśne o łącznej powierzchni ponad 61 tys. ha. Rezerwaty stanowią 1,6 proc. powierzchni lasów zarządzanych przez LP.
Rezerwaty przyrody i inne formy ochrony przyrody na terenie nadleśnictwa
Na terenie Nadleśnictwa Wieluń występują 4 rezerwaty przyrody:
- Rezerwat "Lasek Kurowski"
- Rezerwat "Mokry Las"
- Rezerwat "Dąbrowa Niżankowicka"
- Rezerwat "Węże"
Łączna powierzchnia rezerwatów wynosi około 160 ha.
Na terenie rezerwatów ochroną objęte są gatunki drzew rodzimego pochodzenia, takie jak: sosna, jodła, dąb, olsza i brzoza tworzące drzewostany od III do VIII klasy wieku na siedliskach wilgotnych. Drzewostany te są dobrej jakości technicznej i hodowlanej.
"Bo na tym świecie, wszystko się miecie, w dolinę upadnie góra, tylko trwa stale to boskie dziecię, wieczna, niezmienna: Natura!" K. Ujejski
Rezerwat "Mokry Las" to obiekt chroniący fragmenty lasów grądowych z udziałem jodły, grądów niskich i lasów łęgowych, stanowiących relikty zbiorowisk leśnych pokrywających niegdyś cały obszar uroczyska, w którym rezerwat jest położony. Teren rezerwatu stanowi więc lokalną ostoję gatunków flory i fauny, które związane są z siedliskami niskich torfowisk i łęgów oraz wilgotnych grądów.
Rezerwat "Lasek Kurowski" to obiekt chroniący lasy z udziałem jodły przy granicy zasięgu występowania tego gatunku, to dobrze zachowane fragmenty lasów grądowych oraz olsów. Największy udział w drzewostanie stanowi olsza z domieszką świerka i dęba.
Lasek Kurowski - fot. M. Mazur
Rezerwat "Dąbrowa Niżankowicka" - gatunkiem dominującym jest dąb bezszypułkowy z domieszką sosny i brzozy brodawkowatej. Drzewostany dębowe są pozostałością lasów niegdyś rozpowszechnionych w tym regionie i stanowią rzadkie już dzisiaj skupiska lasu liściastego.
Dąbrowa Niżankowicka - fot. P.Wysocki
Rezerwat "Węże" to jedyny na terenie Nadleśnictwa rezerwat geologiczny, stworzony w celu ochrony wzgórz wapiennych, z systemem krasowym i osadów krasowych zawierających szczątki zwierząt kopalnych. Ponadto celem rezerwatu jest także ochrona charakterystycznej nawapiennej roślinności naskalnej oraz muraw kserotermicznych. Rezerwat ten znajduje się w północnej części geologicznej jednostki określanej jako Jura Polska.
Od 1 stycznia 2004 roku Rezerwat HOŁDA został przekazany do Nadleśnictwa Złoczew w wyniku zmian terytorialnych.