Asset Publisher
Historia Nadleśnictwa Wieluń
Legenda głosi, iż w roku 1283, książę Władysław Odonicz polując w tutejszych puszczach, napotkał w lesie jelenia z krzyżem między rogami. Dla upamiętnienia tego niezwykłego zdarzenia kazał wybudować najpierw klasztor, a później osadę, którą początkowo nazywano Jeleń, poźniej Wieleń, a dziś jest to Wieluń.
Nadleśnictwo Wieluń z siedzibą w Wieluniu powstało 01.01.1974 r. z połączenia Nadleśnictwa Kraszkowice i Nadleśnictwa Cisowa. Z dniem 01.01.1976 r. w skład Nadleśnictwa Wieluń włączono obręb Czarnożyły z Nadleśnictwa Złoczew oraz obręb Sokolniki z Nadleśnictwa Sokolniki.
Od dnia 01.01.1979 r. w ramach dostosowania granic nadleśnictw do granic województw, ze stanu nadleśnictwa zdjęto obręb Sokolniki oraz leśnictwa Marki i Strojec. Stan taki pozostaje do dnia 01.04.2004, kiedy to w granice terytorialne powraca Leśnictwo Marki (wraz z wcielonym Leśnictwem Strojec), odłączone od Nadleśnictwa Olesno. Leśnictwo Marki powiększa terytorialnie Obręb Cisowa.
Organizatorem nadleśnictwa Wieluń był Bohdan Mórawski, a od dnia 01.10.1992 r. pełni funkcje nadleśniczego mgr inż. Andrzej Pychyński.
Nadleśnictwo Cisowa
Nadleśnictwo utworzone zostało po I wojnie światowej w roku 1921, pod nazwą Nadleśnictwo Rudniki. Przed II Wojną Światową nastąpiła zmiana nazwy na Nadleśnictwo Cisowa, nazwa ta została utrzymana dla dzisiejszego obrębu.
W 1945 r. reaktywowano nadleśnictwo Cisowa z siedzibą w Leśnictwie Marki pod kierownictwem Włodzimierza Jaskólskiego. Pierwszym nadleśniczym do roku 1947 był Kazimierz Desko, następcą jego został inż. Stanisław Pychyński. W latach 1957-1964 funkcje nadleśniczego pełnił inż. Michał Wiliński, ostatnim nadleśniczym do roku 1974 był inż. Stanisław Konarzewski.
Nadleśnictwo Czarnożyły
Nadleśnictwo Czarnożyły zostało utworzone w lutym 1945 r. przez pełnomocnika ALP inż. Stanisława Ojrzyńskiego, z siedziba początkowo w Skrzynnie, a następnie w Ostrówku. Pierwszy nadleśniczy to inż. Stefan Rogulski. Od końca 1952 r. do swojej śmierci w 1957 r. nadleśniczym był Edmund Tarka. Po nim następuje Jan Józefczyk, a od 10.05.1958 r. do dnia włączenia nadleśnictwa w nadleśnictwo Złoczew tj. 17.12.1971 r. Henryk Szczepaniak.
Nadleśnictwo Kraszkowice
Nadleśnictwo Kraszkowice zostało utworzone w lutym 1945 r. z siedzibą w Mierzycach. Pierwszym nadleśniczym został inż. Stanisław Ojrzyński. W 1946 r. nadleśnictwo obejmuje Stanisław Sujecki. W roku 1952 pełni funkcje nadleśniczego Mieczysław Ignatjew. Od 1953 do 1959 r. nadleśniczym jest Marian Łaskawiec. Następcą jego aż do momentu utworzenia Nadleśnictwa Wieluń zostaje Bohdan Mórawski.
Historia gospodarowania w lasach Nadleśnictwa Wieluń
W latach 1945-1950 gospodarka prowadzona była na podstawie tzw. przybliżonej tabeli powierzchni klas wieku drzewostanów, rozmiar użytkowania był zgodny z ustalonym w oparciu o dane ww. tabeli.
Na lata pięćdziesiąte dla lasów ww. nadleśnictw powstały plany gospodarcze prowizorycznego urządzania lasu. W trakcie obowiązywania planów i zgodnie z wówczas obowiązującymi zasadami dużą część pozyskania prowadzono w rębniach gniazdowych, a co za tym idzie odnawiano pod osłoną drzewostanu.
Błędem tamtego okresu było stosowanie rębni gniazdowych w szerokim spektrum siedlisk, nawet na siedliskach borowych, gdzie niepowodzenie odnowienia na gniazdach przyczyniło się do zaniechania stosowania tej rębni.
Kolejne plany urządzania lasu - już definitywnego- zakładały stosowanie rębni gniazdowych i częściowych w znikomym rozmiarze.
Z analizy wykonania planów w latach siedemdziesiątych wynika, iż globalnie wykonano 109% zaprojektowanego użytkowania rębnego. W okresie tym projektowane były przeważnie rębnie zupełne, lecz dokonano z dobrym wynikiem odnowienia pod osłoną ok. 50 ha, co stanowiło 700% planu. Działanie takie wyprzedzało oficjalne zmiany w założeniach gospodarowaniem lasu, a zwłaszcza sposobie użytkowania i inicjowania nowego pokolenia drzew. Zastosowanie w gospodarce leśnej na szeroką skalę rębni złożonych, nacisk na wykorzystywanie naturalnego odnowienia lasu i ciągłość lasu wynikają z założeń "Ustawy o lasach" z 1991 r., która zaistniała dopiero w obecnie obowiązującym "Planie Urządzania Lasu" na okres 01.01.1997 do 31.12.2006 r.
Obecny kształt nadleśnictwa
Nadleśnictwo Wieluń wg stanu na 01.01.2009 r. składa się z 13 leśnictw, zorganizowanych w 3 obręby:
| pow. ogólna | 7 480 ha | |
| pow. ogólna | 3 059 ha | |
| pow. ogólna | 7 194 ha | |
|
Łącznie powierzchnia Nadleśnictwa: * powierzchnia bez współwłasności |
17 733 ha* |
|
- Obręb Cisowa
- Obręb Czarnożyły
- Obręb Kraszkowice
Zasięg terytorialny nadleśnictwa wynosi 1463,50 tys. km2, i rozpościera się na obszarze województwa łódzkiego i opolskiego w 5 powiatach - wieluńskim, pajęczańskim, bełchatowskim, wieruszowskim i oleskim.
Większość lasów Nadleśnictwa Wieluń położona jest w VI Krainie Małopolskiej w dzielnicy Sieradzko - Opoczyńskiej, część zaś w Woźnicko-Wieluńskiej. Piękny krajobraz, wraz z licznymi walorami przyrodniczymi, oprócz pasjonatów doceni każdy turysta mogący odwiedzić nasze okolice.
Asset Publisher
Asset Publisher
Łowiectwo
Łowiectwo
Jeleń
Pasy zaporowe dla dzików
Ambona łowiecka
Wsiedlanie kuropatw
Ambona prowizroyczna
Kwatera łowiecka
Łąka sródleśna
Jelenie - łania z cielakiem
Sarny w okresie zimowym
Poletko łowieckie
Nadleśnictwo Wieluń realizuje zadania z zakresu łowiectwa zgodnie z ustawa Prawo łowieckie z 13 października 1995 roku poprzez zatwierdzane przez Nadlesniczego rocznych planów łowieckich dla 22 dzierżawionych obwodów łowieckich, a także uczestniczy jako podmiot współdziałający przy wykonywaniu inwetaryzacji zwierzyny ww. obwodach łowieckich. Nadleśnictwo prowadzi także gospodarkę łowiecką w ramach Ośrodka Hodowli Zwierzyny, który stanowi wyłączony z wydzierżawienia obwód łowiecki.
W myśl art. 28 ustawy Prawo Łowieckie nadleśnictwo prowadzi gospodarkę łowiecką realizując założenia:
- Prowadzenie wzorcowego zagospodarowania łowisk, wdrażanie nowych osiągnięć z zakresu łowiectwa.
- Prowadzenie badań naukowych.
- Odtwarzanie populacji zanikających gatunków zwierząt dziko żyjących.
- Prowadzenie szkoleń z zakresu łowiectwa.
Spełniając założenia ustawy Nadleśnictwo Wieluń organizuje spotkania oraz narady na terenie Ośrodka Hodowli Zwierzyny dla kół łowieckich oraz przedstawicieli organizacji związanych z gospodarką łowiecką prezentując swoje osiągnięcia w zakresie zagospodarowania zarądzanego przez siebie obwodu łolwieckieg ooraz wdrażane nowych rozwiązań z zakresu prowadzenia gospodarki łowieckiej.
Zarządzany przez nadleśnictwo Ośrodek Hodowli Zwierzyny stanowi obwód łowiecki leśny o powierzchni 9589 ha, tym powierzchnia gruntów leśnych wynosi 4311 ha. Powierzchnia po wyłączeniach (art. 26 ustawy Prawo Łowieckie) wynosi 9359 ha. OHZ znajduje się w centralnej części Nadleśnictwa. Teren Ośrodka Hodowli Zwierzyny obfituje w zwierzynę grubą oraz drobną. Wśród gatunków zwierzyny grubej bytujących na terenie obwodu spotakć możemy: łosie, jelenie, sarny oraz dziki.
Obwód Nadleśnictwa Wieluń jest miejscem dobrze udostępnionym i przygotowanym dla myśliwego jak i dla zwierzyny. Faktem potwierdzającym powyższą tezę jest wyposażenie obwodu w liczne urządzenia łowieckie tj.: paśniki, lizawki służące do podawania niezbędnych dla zwierzyny soli mineralnych, ambon stałye oraz przenośne przyczyniające się do zwiększenia bezpieczeństwa prowadzonych polowań. Na terenie OHZ funkcjonują przeznaczone dla zwierzyny poletka łowieckie.
Nadlesnictwo Wieluń dba o polepszanie warunków bytowania zwierzyny w sezonie zimowym tj. w okresie gdy temperatura w dłuższym okresie spada poniżej 0oC i zalega gruba pokrywa śnieżna prowadząc dokarmianie zwierzyny poprzez wykładanie karmy treściwej (ziarna zbóż) oraz soczystej (buraki, ziemniaki). Teren obwodu obfituje również w wodę z uwagi na liczne cieki wodne, przepływającą rzekę wartę jak i również zbiorniki wodne przeznaczone do celów przeciwpożarowych zaadaptowane na potrzeby wodopojów.
Z uwagi na coraz większy problem szkód w uprawach rolnych powodowanych przez zwierzynę prowadzone są na terenie obwodu nadleśnictwa prace ograniczające ich występowanie. W ramach ograniczania szkód od zwierzyny prowadzi się zabezpieczanie upraw rolnych przez stosowanie dozoru pól uprawnych przez myśliwych posiadających stosowne upoważnienia, grodzenia upraw za pomocą siatki, pastuchów, stosowanie substancji zapachowych, a także wykonywane są pasy zaporowe (pasy gruntu na których przytalerzowane zostają ziarna zbóż przeznaczone do żerowania dla dzików).