Asset Publisher Asset Publisher

Narciarstwo biegowe

O ile skoki narciarskie to sport dla wyczynowców, to biegać na nartach może prawie każdy. A leśne ścieżki wydają się do tego wręcz stworzone.

Narciarstwo biegowe jest o wiele mniej popularne od zjazdowego, choć łatwiejsze do uprawiania. Nie trzeba wyjeżdżać w góry, nie potrzeba jest infrastruktura z wyciągami i kolejkami (nie trzeba też stać w kolejkach do nich). Wystarczą narty, kijki i rozległy, zaśnieżony teren. No właśnie, zaśnieżony. To zapewne kapryśna aura jest przyczyną małej popularności narciarstwa biegowego. Tras do biegania nie da się sztucznie zaśnieżać, jak to się robi na stokach. Na szczęście, w ostatnich latach przez przynajmniej kilka tygodni w roku można liczyć na dostatek białego puchu...

Gdzie szukać terenów do biegania? Oczywiście w lasach. Nadają się do tego prawie wszystkie szlaki i ścieżki turystyczne wytyczone przez leśników. Samych szlaków pieszych jest dziś w Lasach Państwowych ponad 22 tysiące. Drugie tyle mamy szlaków rowerowych i konnych, które również świetnie mogą służyć temu celowi. W efekcie każdy mieszkaniec Polski, niezależnie w którym zakątku kraju się znajduje, w ciągu 30 minut dojedzie samochodem do miejsca, gdzie da się pobiegać na nartach. O najbliższych trasach można się dowiedzieć z serwisu Czaswlas.pl lub w siedzibie nadleśnictwa.

Zanim pójdziesz do sklepu

Przed inwestowaniem w sprzęt warto najpierw sprawdzić czy to rzeczywiście sport dla nas. Zanim pójdziemy więc do sklepu, najlepiej jest skorzystać z wypożyczalni. W Warszawie za komplet nart z kijami i buty zapłacimy 10-25 zł za godzinę lub 25-60 zł za dobę. W mniejszych miastach ceny są zbliżone do dolnych stawek spotykanych w stolicy.

Decydując się na zakup nart biegowych, najpierw należy sobie zadać pytanie: jak będziemy biegać? Początkujący, na pewno powinien odpuścić sobie narty wyczynowe, dla zawodowców, i raczej nie zastanawiać nad nartami sportowymi, przeznaczonymi do startów w zawodach dla amatorów.
Naukę najlepiej zacząć na nartach klasy turystycznej. Wielu producentów wyróżnia jednak zamiast niej trzy jeszcze węższe kategorie. Narty fitness są przeznaczone dla osób regularnie biegających na nartach, traktujących tę dyscyplinę jako normalną aktywność fizyczną, ale niemających zacięcia sportowego. Rekreacyjne polecane są dla osób, dla których to rodzaj turystyki, jeżdżących czasami poza przygotowanymi trasami, w łagodnym terenie – dlatego narty takie są nieco szersze, by nie zapadały się w śniegu. Deski back country przeznaczone są do poruszania się po trudniejszym terenie. Są nie tylko szersze, ale i krótsze. Często mają wzmacniane krawędzie.

Dla początkujących zdecydowanie najlepszym wyborem będą narty rekreacyjne: stabilniejsze i nieco wolniejsze. Niektórzy firmy oferują też inne narty dla mężczyzn i inne dla kobiet. Te dla pań, poza odmienną kolorystyką, są często nieco sztywniejsze, co ułatwia bieganie.

W jakim stylu

Kolejną ważną sprawą do rozważenia jest styl, którym zamierzamy biegać. Jeśli dopiero zaczynamy naszą przygodę z biegówkami, będzie to z pewnością styl klasyczny. Jest spontaniczny - nasze ciało wykonuje ruchy zbliżone są do tych, co przy chodzeniu lub bieganiu - łatwiejszy do opanowania, niż bardziej - techniczny – styl łyżwowy. Ten może się okazać naturalny dla osób, które regularnie jeżdżą na rolkach - jest o ok. 10-15 proc. szybszy od klasycznego, ale też wymaga od biegacza lepszej kondycji.
Przewaga stylu klasycznego nad łyżwowym polega m.in. na tym, że można nim biegać nawet w kopnym śniegu i w trudnym terenie. Drugi wymaga szerokich i ubitych tras, takich jakie spotkamy w zasadzie tylko na zawodach.

Narty do stylu klasycznego są o 10-20 cm dłuższe od tych do stylu łyżwowego, a kijki o 10-15 cm krótsze. Deski klasyczne są dużo bardziej wygięte (środkowa część unosi się nad podłożem), noski są wyższe, a taliowanie głębsze (ułatwia to skręcanie). Są też elastyczniejsze. Wybierając sprzęt, powinniśmy przyjrzeć się ślizgom. W połowie dostępnych na rynku nart do stylu klasycznego ślizg pod stopą biegacza ma fakturę przypominającą rybią łuskę - taka budowa ślizgu ułatwia narciarzowi odbicie się. W klasycznych ślizg pod stopą trzeba smarować „na trzymanie", a na pozostałej długości - „na poślizg". Narty z rybią łuską na ślizgu są więc łatwiejsze w przygotowaniu, ale też nieco wolniejsze.

Fachowcy nie polecają zakupu nart uniwersalnych. Bieganie na nich sprawi mniej przyjemność, niż na przeznaczonych do konkretnego stylu. Niemożliwe jest też bieganie na przemian różnymi stylami podczas jednego wypadu, bowiem konieczne jest zastosowanie odmiennej techniki smarowania.

Biegówki różnią się od siebie także sztywnością, choć zwykle dotyczy to sprzętu wyczynowego i sportowego. Generalną zasadą jest, że im narciarz jest cięższy i silniejszy, tym sztywniejsze narty może wybrać.

Buty dobieramy do rodzaju nart, których będziemy używać. Przy stylu klasycznym buty są nieco niższe i mają bardziej elastyczną podeszwę niż przy stylu łyżwowym.

Ubrania nie są, na szczęście, tak kosztowną inwestycją, jak w wypadku narciarstwa zjazdowego. Włożyć można ocieplane legginsy, a nawet spodnie rowerowe. Zupełnie natomiast nie sprawdzą się kombinezony, których używamy na stoku narciarskim - są zbyt obcisłe i sztywne, przez co krępują ruchy. Nie ma potrzeby, przynajmniej na początku, inwestować w bardzo drogie kurtki, technologiczne bluzy i termiczną bieliznę. Dopóki nasz bieg na nartach będzie przypominał codzienny spacer, możemy z powodzeniem używać codziennych ubrań, o ile będą chroniły przed wiatrem. Dopiero kiedy zaczniemy uprawiać ten sport intensywnie, pomyślmy o zakupie specjalistycznego stroju.

Spacer na deskach

Bieganie na nartach wpływa na nasz organizm podobnie, jak nordic walking, który przecież powstał jako forma letnich treningów dla… uprawiających bieganie na nartach. Sunąc na biegówkach, wykorzystujemy dwa razy więcej mięśni niż podczas chodzenia, a prawdopodobieństwo nabawienia się kontuzji nie jest większe niż czasie zwykłego chodzenia po śniegu. Już w czasach prehistorycznych mieszkańcy Północnej Europy zaczęli używać czegoś, co przypominało narty, właśnie po to, by ułatwić sobie poruszanie się po pokrytym śniegiem terenie. A we współczesnej Skandynawii każdy, przynajmniej raz w życiu, miał biegówki na nogach.

To doskonały zimowy trening dla tych, którzy na co dzień biegają lub jeżdżą na rolkach, a także świetnym sposób na wzmocnienie nóg dla wszystkich planujących ferie na stoku narciarskim. Szczególnie zdrowe jest uprawianie tego sportu w lesie, gdzie powietrze jest wspaniałe, bez porównania czystsze niż w mieście, w którym przebywamy na co dzień, a cisza i spowite w bieli drzewa podziałają na nas kojąco. Czego chcieć więcej?


Asset Publisher Asset Publisher

Zurück

lasy nadlesnictwa

lasy nadlesnictwa

Pod zarządem Nadleśnictwa Wieluń znajduje się niemal 18 tys. ha lasów. Zasięg terytorialny to prawie 1500 km2. Nadleśnictwo Wieluń dzieli się na dwa obręby: Cisowa i Kraszkowice oraz trzynaście leśnictw: Cisowa, Ogroble, Budziaki, Ożarów, Marki, Czarnożyły, Sieniec, Radoszewice, Siemkowice, Mokry Las, Jodłowiec i Niżankowice 13 leśnictw. Obręby leśne: Cisowa, Czarnożyły i Kraszkowice.

Zgodnie z podziałem geograficznym kraju [Kondracki 1998], Nadleśnictwo Wieluń należy do następujących jednostek geograficznych Obszar: Europa Zachodnia, Podobszar: Pozaalpejska Europa Zachodnia, Prowincja: Niż Środkowoeuropejski, Wyżyny Polskie, Podprowincja: Niziny Środkowopolskie oraz Wyżyna Śląsko-Krakowska.

Charakterystyka warunków przyrodniczych Nadleśnictwa Wieluń

Lasy Nadleśnictwa Wieluń położone są w VI Krainie Małopolskiej, w dwóch mezoregionach: Sieradzko-Łódzkim oraz Wyżyny Woźnicko-Wieluńskiej.

 

Klimat

  1. Temperatura

W latach 2009 – 2013 średnia roczna temperatura powietrza wynosiła 8, najcieplejszym miesiącem jest lipiec ze średnia temperaturą 17,9, a najzimniejszym styczeń, kiedy średnia temperatura wynosi -3,3. Z prowadzonych obserwacji wynika że średni czas trwania lata termicznego to 90 dni, oraz około 200 dni bez okresu przymrozkowego w ciągu roku. Średnia roczna temperatura powietrza okresu wegetacyjnego wynosi: 16, średnia długość okresu wegetacyjnego wacha się od  200 do 210 dni. Analizując lata 2009 – 2013 można stwierdzić iż dominującymi typami pogody są: umiarkowana ciepła (252 dni), z opadem (165 dni), pochmurna (125 dni).

  1. Opady

Na podstawie informacji zawartych w „Pięcioletniej ocenie, jakości powietrza w województwie łódzkim w latach 2009 – 2013” opublikowanych przez Wojewódzki Inspektorat Ochrony Środowiska w Łodzi, można stwierdzić że na terenie nadleśnictwa suma największych opadów występuje w maju (119 mm), oraz w lipcu (111 mm), natomiast najniższe sumy opadów poniżej 50 mm odnotowuje się w lutym i marcu oraz w okresie od września do listopada. Średnia roczna suma opadów wacha się od 550 – 650 mm, natomiast w sezonie wegetacyjnym jest to 200 mm. Zachmurzenie nieba szacuj się na 125 dni przy czym najbardziej pochmurne miesiące to grudzień i listopad. Długość zalegania pokrywy śnieżnej 50 – 60 dni.

  1. Wiatry

Na obszarze Nadleśnictwa Wieluń w ciągu roku dominują wiatry o kierunkach: południowo-zachodnich, zachodnich i północno zachodnich. Jednakże udział poszczególnych kierunków wiatrów nie jest jednakowy w ciągu całego roku. W lecie przeważają wiatry o kierunku zachodnim i północno-zachodnim. Jesienią rośnie udział wiatrów przybierających kierunek wschodni i południowo-wschodni. Zimą przeważają wiatry wiejące z południowego-zachodu. Natomiast wiosna cechuje się względnie równomiernym rozkładem kierunków wiatru. Jednak dominującym kierunkiem jest zawsze kierunek zachodni, a wiatry wiejące z niego osiągają największe prędkości, wiatry te  w skali roku stanowią 17 – 23%.

 

 

Warunki hydrologiczne

 

Cały obszar Nadleśnictwa należy do zlewni Odry, która dominuje swoim zasięgiem, również zlewnie Warty wraz z jej systemami rzecznymi. Warta jest największą rzeką na terenie nadleśnictwa a jej całkowita długość w granicy zasięgu wynosi około 67 km. Na terenie Nadleśnictwa Wieluń nie występują duże naturalne zbiorniki wód stojących, w związku z czym ważną rolę odgrywają podmokłe tereny torfowo-bagienne, starorzecza, naturalne zbiorniki które powstały w wyniku przesunięcia się koryta rzeki, a w czasie wezbrań napełniane są wodami danej rzeki.

 

Warunki glebowe

 

Na gruntach nadleśnictwa wyróżniono 15 typów i 44 podtypu gleb. Dominującym typem są gleby rdzawe (60,74% powierzchni ogólnej nadleśnictwa), następnie bielicowe (20,03% powierzchni ogólnej nadleśnictwa) i brunatne (7,47% powierzchni ogólnej nadleśnictwa). Pozostałe 12 typów gleby zajmuje 11,76%.

Rzeźba terenu

Nadleśnictwo Wieluń charakteryzuje się płasko równinną, nisko pagórkowatą oraz nisko falistą rzeźbą terenu. Większość terenu stanowią równiny z miejscowymi niskimi pagórkami. Przeważającą część krajobrazu tworzą piaszczyste równiny polodowcowe, wzgórza morenowe i lokalnie występujące jurajskie ostańce wapienne. Spotykane są również zjawiska krasowe takie jak; studnie, leje, wywierzyska oraz jaskinie. Główną formą tego terenu jest wysoczyna morenowa zlodowacenia środkowopolskiego, charakteryzująca się płaskim, delikatnie falistym, z nielicznymi pagórkami poddanymi erozji obszarem.

 

 

Zasoby leśne

Na terenie Nadleśnictwa Wieluń wyróżniono 14 typów siedliskowych. Największą powierzchnię zajmują kolejno siedliska: boru mieszanego świeżego (BMśw) (33,23%), boru świeżego (Bśw) (31,85%), lasu mieszanego świeżego (LMśw) (13,44%), boru mieszanego wilgotnego (BMw) ( 10,76%) oraz lasu mieszanego wilgotnego (LMw) (4,32%).

W przypadku siedlisk borowych dominują drzewostany sosnowe. Sośniny panują również na siedliskach lasu mieszanego świeżego i lasu bagiennego. Siedliska lasu wilgotnego chrakteryzują się obecnością drzewostanów olszowych, natomiast drzewostany dębowe występują licznie na siedlisku lasu mieszanego świeżego.

 

Wskaźnik

Jednostka

Nadleśnictwo Wieluń

Przeciętna zasobność drzewostanów

m3/ha

298

Przeciętny wiek

Lata

66

Bieżący przyrost roczny

m3/ha

5,88